„Wszystko, co uczyniliście jednemu z tych braci moich najmniejszych, mnieście uczynili” (Mt, 25,40)

Przyłącz się przez modlitwę oraz dar serca w dzieła miłosierdzia prowadzone przez saletynów na Ukrainie.

Pojęcie jałmużna oznacza czyn miłosierdzia. W pierwszej kolejności kojarzy się z wewnętrzną pokutą chrześcijanina podejmowaną w czasie Wielkiego Postu, gdzie Kościół największy nacisk kładzie na trzy formy pokutne: post, modlitwę i jałmużnę (Por. Tb 12, 8; Mt 6, 1 18). Wieli Post jest to specjalny czas, ponieważ przygotowuje nas on do najważniejszych dla chrześcijanina Świąt Zmartwychwstania Pańskiego. Celem podejmowania tych praktyk religijnych jest nawrócenie w odniesieniu do samego siebie, do Boga i do innych ludzi (por. KKK 1434). Jałmużna nie jest czynem zarezerwowanym tylko i wyłącznie na te czterdzieści dni.

Czym zatem jest jałmużna? Datkiem rzuconym żebrakowi pod kościołem z litości? Może jest czynem, który ma poprawić samopoczucie? Po co daje się jałmużnę? By pokazać się przed innymi? By się dowartościować? Pozbyć wyrzutów sumienia? Czy taka winna być jałmużna? Co można nazwać prawdziwą jałmużną?

Jałmużna jest dobrowolnym wyrzeczeniem się pewnych dóbr (por. KKK 1438) powodowanym miłością Boga i bliźniego, jest darem miłości z miłości. Sensem jałmużny nie jest zatem datek pieniężny, oddawanie mniej lub bardziej cennych dóbr, ani tym bardziej pozbywanie się tego, co jest człowiekowi niezbędne do egzystencji dla samej zasady. To wszystko nie ma najmniejszego sensu, jeśli nie jest darem miłosierdzia uczynionym z serca. Jałmużna jest wyrazem miłości do Boga i drugiego człowieka. Winna to być postawa serca pielęgnowana każdego dnia i zawsze z miłości do drugiego człowieka.